miércoles, 28 de noviembre de 2007

HAY CANTARENA EN EL CIELO

SE NOS HA IDO AL AZUL, A ANIMAR A LOS ÁNGELES, CON SU VOZ PORTENTOSA Y SU HUMOR INVENCIBLE, UNA VILAREGA LUCHADORA Y HONRADA. UNA HEMBRA DE BIEN: DOÑA JESUSA PONCELAS GONZÁLEZ. (dedicatoria de TOÑO en su página).
yo quiero recordarla con el siguiente escrito:
HAY CANTARENA EN EL CIELO
No cielo hay un barrio igual que a “Aira do Barreal”, por que vendo Dios que eran tantos decidiu facer un apartado pa que tuvesen todos xuntos.O “Galocheiro” taba arreglando unhas galochas escachadas co mancaban nunha dida, mentres que a tia Pepa arimaba o lume un pote de caldo. No cielo comiase muy bien, pero todo eran lambuzadas ye a eles apeteciaselles de vez en cuando unha cazolada de caldo.Naquel momento unha pita voou o pico da cancela, o tiu Domingo “Galocheiro” ca viu dixolle a Pepa : gggggecoño Pepa, lalguén ven, mira, mira, mira esa pita como escutia.
A tia Pepa apartou o pote do lume pa que nun se ye afumara o caldo, o tiu Domingo deixou a yegre ya galocha e miraron por encima da cancela. Eili no medio da “Aira do Barreal del cielo” taban Jovino yos tius Balbino ye Mercedes rodeados dos sous fillos Alfredo, Arturo, Gonzalo, Amelinda ye Segundo.
O aire tiña perfume de rosas e uces, había un murmullo grande de batir de alas de angeles. Taban esperando a Jesusa que ya subía correndo a abrazalos a costiña arriba. Adela que taba facendo un guiso exquisito, tamen apartou a fuente do lume e saliu a aira.
Daniel que viña a buscar a Segundo apartouse a un lado onda casa de Sidro pa que puderan abrazarse. A tia Filomena, Senorina ya tia Paula que taban charlando na escaleira levantáronse correndo e despertaron a Alfredo, Calzón ye Claudino que taban tosconeando sentados nun meso a sombra das casas.
Fela ye Luís de Angela o oir o revuelo apareceron po lo carreiro de entras casas seguidos de Simón ye Pepe ye Melia. Melia nun levaba o pano pa lucir a larga trenza de pelo negro, era a envidia no cielo por que casi todos os ángeles eran rubios.
Aquello era un revuelo ye un correr dun lado prautro , a tia Pepa chamando po las outras fillas, jovino chamando po la tia Concha, aquello que se enchia de xente, as pitas escorrentadas, a perriña de Alfredo que ladraba a todo mundo…….
Despois de todos os saludos, bicos ye abrazos, ¡¡¡ como no !!! , os hirmaus poinse a cantar: que si “arrimadito a la pipa” que “era de pera la sidra” que si “de la raíz de un manzano”…etc. Jesusa que e a que ten más voz sobresale por encima dos outros, Arturo que e quen ten mejor timbre nun quer quedar atrás ye fai unas revirivoltas larguísimas de tonos agudos, Alfredo que e quen ten mejor entonación pero que ye gustan as cousas más pausadas sigueos po lo baxo rindose de vez en cuando cuando os outros nun acertan co tono ye enfadase con eles cuando se equivocan sacando o sou cuaderno pa ver a letra, que pa eso as ten todas apuntadas.Todos se unen as canciones, repasadas as “asturianadas” Arturo cambia de registro e vay por “mañicas” : “quisiera volverme yedra” ye “el Ebro guarda silencio” ye “la virgen del Pilar dice” ye…etc. e Alfredo po lo tradicional : “ alrededor del molino” ye “por debaixo del puente”…etc. a porfia haber quen o fai mellor.
Conocen un montón de canciones, os ángeles aplauden ye baten as alas, santa Barbora ye santa Lucía (as nosas Santas patronas) nun aplauden por que son as jefas, pero escápaselles unha lágrima.Vay chegando más xente, a aira ta chea. ¡¡¡ HAY CANTARENA PARA RATO!!!.
Mi condolencia a los hijos y familiares de Jesusa, yo tengo un gran recuerdo de ella y de todos sus familiares que nos han dejado. Descansen en paz.
Pancho.

2 comentarios:

JOSE dijo...

Moncho, no sé si a Santa Barbora y Santa Lucía se les escapó una lágrima, pero a mí sí. Gracias.

vilarego2000 dijo...

A mí también Moncho me asomaron varias lágrimas, pero también por Gonzalo, que de seguro cantaba "polo mar abaixo vai/unha truita leré/quen a pudera pillar/ quen a pudera coller...Matrícula por el artículo. Hablando de todo un poco:
¿Recuerdas el mural del verano...?